اخوان المسلمین تاکنون به عنوان پیروز عرصه ی سیاسی قیام های مردمی که جهان عرب را در بر گرفت، ظاهر شده است.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، فارین پالسی در گزارشی نوشت: در مصر و تونس، احزاب سیاسی وابسته به این گروه در انتخابات های دموکراتیک قدرت را به دست گرفته اند اما اخوان المسلمین تنها جنبش در خاورمیانه نیست که دین و سیاست را درهم آمیخته است.
سلفی ها در حال کنار گذاشتن سال ها مخالفت دینی خود با دموکراسی و در نهایت حضور در بازی های سیاسی هستند.
در اوایل این هفته شیخ سلمان الاوده روحانی صاحب نفوذ سعودی در توییتر و صفحه ی فیس بوک خود اعلام کرد: دموکراسی ممکن است سیستمی ایده آل نباشد اما دارای کمترین ضرر است و می تواند توسعه یابد تا پاسخگوی نیازهای داخلی و شرایط های مختلف باشد.
الاوده این اظهارات را در رسانه های اجتماعی انگلیسی و نه عربی اعلام کرده است. سخنان او از لحاظ سابقه و محبوبیت او در میان سلفیان قابل توجه است. این فرد، یکی از اعضای کلیدی جنبش بیداری(سهوا) است که با آل سعود در طول جنگ خلیج فارس در اوایل دهه 1990 در افتاد.
در طول آن سال ها، علمای مهم دینی عربستان و فعالان جنبش بیداری(سهوا) دو طومار امضا کردند و در آن از اعضای خانواده سلطنتی به منظور تکیه بر آمریکا انتقاد کردند و خواستار تشکیل شواری مشورتی شدند. این شورا می تواند به نهاد دینی اختیارات بیشتری به منظور تعیین همسویی قوانین قضایی با قوانین اسلامی بدهد.
آل سعود این طومارها را به عنوان تهدیدی مستقیم به قدرت خود نگاه کرد و پس از آن، الاوده و چندین شخصیت این جنبش(سهوا) را در سال 1994 بازداشت کرد.
الاوده تا سال 1999 در زندان بود. وی از زمان آزادی اش تاکنون انتقادات آشکاری به رژیم نداشته است. او عضو نهاد رسمی دینی کشور نیست و تنها دارای سطحی از استقلال است که بدون کارگزار دولت نگاشتن او موجب حفظ طرفداران زیاد این شخص شده است.
اسامه بن لادن یکی از جوانان عربستان بود که عمیقا تحت تاثیر موضع او علیه رژیم سعودی در اوایل 1990 قرار گرفته بود. رییس ستبق القاعده به او به عنوان یک استاد معنوی نگاه می کرد و از طرفی ادعا شده است که او به «ابوجندل» محافظ خود گفته است، اگر الاوده زندانی نشده بود هرگز صدایش را علیه خانواده ی آل سعودی بلند نمی کرد.
تمجید و تحسین رهبر القاعده، نفوذ الاوده را نه تنها در میان سلفیان بلکه در میان برخی از شاخه ی رادیکال تر این جنبش نشان می دهد.
الاوده خود هرگز طرفدار القاعده نبوده است و در سال 2007 در طول ماه رمضان به شدت از بن لادن انتقاد کرد و گفت: اسامه! برادر من، چقدر خون ریخته شده است؟ چه تعداد افراد بی گناه، کودکان، سالمندان و زنان به نام القاعده کشته شده اند؟ آیا خوشحال خواهی شد که با خداوند متعال، در حالی که بار صدها هزار یا میلیون ها قربانی را حمل می کنی، دیدار کنی؟
پیش از قیام های عربی، اکثریت سلفی ها دموکراسی را در تضاد با اسلام می پنداشتند. مهمترین استدلال سلفیان این بود که انتخاب قانون گذاران برای ایجاد قانون، حاکمیت خداوند را نقض می کند که تنها حاکم معتبر در جهان است.
بنابراین با ایجاد برتری دموکراسی که انسان را هم سطح با خدا قرار می دهد، انسان کسی دیگر را عبادت می کند. در نتیجه، آن فرد دیگر حقیقتا یک مسلمان نیست چرا که به سمت و سوی پرستش خدایان متعدد رفته است.
با این حال، احزاب سلفی رو به رشد در خاورمیانه ،نشان دهنده ی دوری این گروه از سمت این دکترین است.
اظهارات الاوده تصدیق کننده ی یک چشم انداز سیاسی در حال تغییر در خاورمیانه است. تعداد احزاب سلفی در کشورهای عربی که در حال انتقال به دموکراسی هستند در حال رشد است.
مصر سه حزب سلفی دارد که تقریبا 25 درصد کرسی های پارلمان را در اختیار خود دارند. این در حالی است که سلفی ها در لیبی، تونس و یمن تنها یک حزب دارند.
در حالیکه این احزاب به سرعت به عنوان بازیگران مورد قبول در بازی های سیاسی تبدیل می شوند، این عصر جدید می تواند گسترش جنبش های سیاسی تاسیس شده توسط سلفی های غیرسیاسی سابق را به خود ببیند.
ممکن است که نظرات الاوده در کشورهایی که همچنان زیر یوغ استبداد زندگی می کنند مهمتر جلوه کند تا در کشورهایی که تحت انتقال سیاسی هستند.
اگر او در ماه ها یا سال های آینده به ویژه به زبان عربی صریح تر شود، می تواند به تلاش های شکست خورده گذشته در جهت اصلاحات یا سقوط آل سعود روح تازه ای ببخشد.
هنوز سوالاتی در مورد تغییر رویکرد گروه های سلفی در خصوص دموکراسی وجود دارد. آیا رویکرد آنها پراگماتیک است؟ یک تعهد حقیقی ایدئولوژیک به اصول دموکراتیک است؟ آیا پیوستن به این پروسه، چنین احزابی را تا حدی آزاد می گذارد که بتوانند در انتخابات تحرک بیشتری از خود نشان دهند یا رقابتی پوپولیستی بین احزاب اسلام گرا برای آنکه چه کسی حقیقتا خواست خدا را دنبال می کند را به وجود می آورد؟
خیلی زود است که پاسخ ها به این سوال ها را ارزیابی کنیم اما نتیجه حضور سلفی ها در بازی های سیاسی احتمالا در هر کشور با توجه به وضعیت آن کشور متفاوت است.
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
نویسنده: 
